انتقال همه افراد ساکن در اردوگاه لیبرتی خبر خوشحال کننده ای است و جا دارد که به خانواده و بستگان آنها تبریک گفته شود. به این ترتیب این افراد از خطر حمله های موشکی توسط نیروهای جمهوری اسلامی یا وابستگان به این نظام جان سالم به در برده و از کشته یا مجروح شدن نجات یافته و اینک در محل امنی اسکان داده شده اند.
در سال های گذشته انتقال همه ساکنین کمپ لیبرتی و اعضا و وابستگان سازمان مجاهدین خلق به خارج از عراق موضوعی انسانی با اولویت بالا برای انساندوستان و بسیاری فعالین سیاسی ایرانی بود. حتی بسیاری از احزاب و تشکل های سیاسی ایرانی با تاکید بر اختلافشان با سازمان مجاهدین خلق و رهبری آن از حقوق انسانی اعضا این سازمان در عراق و حق آنها برای زندگی در امنیت دفاع می کردند. در این میان "کمپین برای انتقال فوری ساکنان لیبرتی به کشور ثالث"، نقشی فعال در اطلاع رسانی به افکار عمومی داشت.
http://campaignliberty2013.blogspot.de
این کمپین از بهمن ماه 1391 / فوریه 2013 فعالیت خود را آغاز کرد و به تدریج از سوی بیش از شش هزار نفر حمایت شده و خواسته مشخص خود را "انتقال" ساکننی لیبرتی به خارج از عراق اعلام کرد. خانم عاطفه اقبال از اعضای پیشین و جدا شده سازمان مجاهدین خلق مبتکر و سخنگوی این کمپین، در اطلاع رسانی وضعیت ساکنین قرارگاه اشرف و اردوگاه لیبرتی به افکار عمومی نقشی برحسته داشته و به همین خاطر نیز با رکیک ترین الفاظ از سوی سازمان مجاهدین مورد توهین و حمله قرار گرفت.
ماندن یا خروج از عراق، سیاست های زیگزاگی
رویکرد سازمان مجاهدین به خواست انتقال اعضای مجاهدین از عراق به خارج از آن کشور را می توان در چند دسته بندی زیر خلاصه کرد:
اول) سکوت و بی اعتنائی
http://www.pezhvakeiran.com/maghaleh-53026.html
http://pezhvakeiran.com/maghaleh-59520.html
دوم) تاکید بر ماندن در عراق با تمرکز بر تامین امنیت ساکنین اشرف و لیبرتی (و نه انتقال آنان به خارج از عراق) و طرح راه کارهائی که در آن به هیچ وجه نشانی از آمادگی و همکاری برای انتقال نیروها به خارج از عراق دیده نمی شد.
http://www.hanifhidarnejad.com/Hidarnejad/index.php?option=com_content&task=view&id=11707&Itemid=1
سوم) سنگ اندازی های تکنیکی و حقوقی و مانورهای سیاسی- تبلیغی با تمرکز بر انتقال "دسته جمعی" و اینکه همه نیروها باید به یک یا چند کشور منتقل شوند.
http://www.radiofarda.com/a/f2-iran-exiles-mek-rajavi-un-guarantee-safety-iraq-take-to-us/24916221.html
http://www.pezhvakeiran.com/maghaleh-56260.html
http://www.hanifhidarnejad.com/Hidarnejad/index.php?option=com_content&task=view&id=11596&Itemid=247
چهارم) اتهام زنی به آنان که خواهان انتقال نیروهای مجاهدین از عراق هستند و همدست خواندن آنان با وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی. تهدید جدا شدگان از مجاهدین، منتقدین و مخالفین رهبری این سازمان به اینکه باید حساب آنها رسیدگی شود.
https://www.youtube.com/watch?v=UXtqvzcdtvw
پنجم) مقدس خواندن "رزمگاه" لیبرتی و تاکید مجدد بر ماندگاری در آنجا و تاکید بر اهمیت ایدئولوژیک عراق و ماندن در کنار "امام حسین" و ادامه "مبارزه" تا آخرین نفر.
https://www.youtube.com/watch?v=UXtqvzcdtvw
استقرار در آلبانی، زمانی برای پاسخگوئی
اینک انتقال همه ساکنین اردوگاه لیبرتی (و نه همه مجاهدین سابقِ ساکن درعراق) به پایان رسیده و زمان آن است تا رهبری مجاهدین به سوالاتی که سالها از پاسخ دادن به آنها طفره رفته پاسخ دهد. از جمله سوالاتی از این قبیل:
مدت زمان خروج از عراق: چرا از پس از سرنگونی صدام حسین در 14 سال پیش رهبری مجاهدین به خروج نیروهایش از عراق اقدام نکرد؟ چرا پروسه خروج از عراق 14 سال به دراز کشیده شد؟ چه عواملی در این زمینه نقش داشته اند. فاکت ها و اسناد آنها چرا منتشر نشده است؟ اکنون که همه نیروها در خارج عراق هستند، اگر دولت عراق، دولت ایالات متحده آمریکا یا سازمان ملل یا هر کشور دیگری در پروسه انتقال نیروهای مجاهدین به خارج عراق اختلال و کارشکنی کرده اند اسناد آن منتشر شود. سخنرانی و ادعا کافی نیست. اسناد مهم هستنند. اگر اسنادی وجود دارد، آیا سازمان مجاهدین بر علیه آنان که کارشکنی و اختلال کرده اند رسما شکایت کرده است، اگر آری، اسناد آن منتشر شود و اگر نه، به چه دلیل شکایت نکرده است؟
سازمان مجاهدین مدعی است که تیمی از کارشناسان حقوقی و وکلای بین المللی برای خروج نیروهای این سازمان تلاش کرده اند. اسناد این فعالیتها منتشر شود. بیلان و کارنامه این فعالیتها و هزینه های خرج شده در این خصوص چه بوده است؟ سخنرانی و ادعا لازم نیست، اسناد منتشر شوند.
سرنوشت انسان ها: در زمان سقوط صدام و تحت کنترل در آمدن قرارگاه اشرف (مرکز سازمان مجاهدین در عراق)، تعداد نیروهای این سازمان نزدیک 4000 نفر بر آورد شد. با مستقر شدن نیروهای آمریکائی در اطراف قرارگاه اشرف موج گسترده ای از نیروهای مجاهدین از آن جدا و به کمپ تحت نظارت نیروهای آمریکائی، کمپ "تیف" رفتند. سعید جمالی، از اعضای قدیمی سازمان مجاهدین که خود در کمپ تیف بوده مجموع افرادی که به تیف آمده بودند را 1100 نفر و تعداد آنانی که از تیف به ایران رفته اند را حدود 800 نفر ارزیابی می کند.
http://www.hanifhidarnejad.com/Hidarnejad/index.php?option=com_content&task=view&id=11720&Itemid=1
مریم رجوی در یک سخنرانی نیز تعداد افراد ساکن در اشرف [منهای افرادی که به تیف رفته بودند] را 3200 نفر اعلام می کند. او در این سخنرانی تعداد کشته شدگان مجاهدین به دلیل حملات زمینی یا خمپاره ای تا تاریخ 15.05.2014 را 116 نفر اعلام می کند.
http://www.hanifhidarnejad.com/Hidarnejad/index.php?option=com_content&task=view&id=11648&Itemid=247
سایت بی بی سی فارسی مجمع کشته شدگان نیروهای مجاهدین از پس از سقوط صدام تا انتقال به آلبانی را 141 نفر اعلام کرده است. "در سال‌های اخیر اردوگاه‌های اشرف و لیبرتی، که محل اقامت اعضای سازمان مجاهدین خلق بودند، بارها مورد حمله قرار گرفتند و ده‌ها نفر از اعضای این سازمان در این حملات کشته شدند. سازمان مجاهدین خلق شمار افرادی را که در این حملات کشته شده‌اند ۱۴۱ نفر عنوان کرده و گفته است علاوه بر آنها ۲۷ نفر نیز به دلیل "شرایط محاصره" درگذشتند."
http://www.bbc.com/persian/iran/2016/09/160909_l45_pmoi_albania_iraq
به افراد کشته شده، باید هفت نفر دیگر که نیروهای حمله کننده به اشرف آنها را به اسارت گرفتتند را نیز افزود. افرادی که از سرنوشت آنها هیچ اطلاعی در دست نیست.
پرسش در این زمینه:
- چرا باید 141 نفر انسان کشته می شدند و بعد این انتقال انجام شود؟ جان انسان ها برای رهبری سازمان مجاهدین چه ارزشی دارد؟
- اگر قرار بود این انتقال انجام شود، آنهم با این هزینه خونین، چرا باید این انسان ها، این همه سال این شرایط غیر انسانی را تحمل کنند؟ بخشی به ایران بروند که متاسفانه عده ای از آنان با دستگاه های اطلاعاتی رژیم همکاری می کنند، عده ای هنوز بدون داشتن چشم انداز در کردستان عراق به سر می برند، آنهم بی آنکه بدانند آینده شان چه خواهد شد.
http://campaignlettre.blogspot.de/2016/08/blog-post.html
تعدادی در مسیر رساندن خود به اروپا در دریا یا رودخانه غرق شده و تن به مرگ دادند و عده کمی نیز با تحمل سختی بسیار توانستند خود را به اروپا برسانند. چرا، چرا ین همه درد و سختی و هجران؟
مسعود رجوی در سخنرانی 11 آبان 1393 از 800 نفر ساکنین لیبرتی که مدتهاست در نوبت رسیدگی های پزشکی قرار داشته ولی از آن محروم هستند و از 50 نفر که که در معرض نابینائی قرار دارند سخن می گوید.
https://www.youtube.com/watch?v=UXtqvzcdtvw
مسئولیت جان و سلامتی این انسانها با کیست؟ رهبری مجاهدین باید پاسخ دهد که چرا یک روز "عاشورا گونه" بر ماندن در عراق پافشاری می کند و به نیروهای عراقی و وابستگان به جمهوری اسلامی "بیا بیا" گفته و آنها را به درگیری تحریک می کند. روز دیگر به رفتن از اشرف رضایت داده، اما 100 نفر را در آنجا بدون سلاح در معرض حمله شکارچیان انسان باقی می گذارد. یک روز با خروج از عراق مخالفت کرده و روز دیگر فقط بر خروج دسته جمعی به مرزهای اردن و عربستان یا انتقال به آمریکا پای می فشارد. یک روز سازمان ملل و دولت عراق را مسئول کُندی خروج معرفی می کند و روز دیگر لیبرتی را رزمگاه مقدسی می خواند که ماندن در آنجا، مثل ماندن در رکاب "امام حسین" است. ... و حالا بعد از 14 سال، یک شبه "از پیروزی بزرگ" سخن می گوید. انگار نه انگار در این همه سال چه گذشته! آیا به راستی رهبری مجاهدین افکار عمومی را فاقد شعور و حافظه تاریخی می داند؟
رهبری سازمان مجاهدین باید به بازی با احساس خانواده ها و به بازی با افکار عمومی و فریبکاری و پنهان کاری پایان داده و بطور شفاف به پرسش هائی که در مورد این سازمان، جان و سرنوشت انسانها، شکست های سیاسی- نظامی و استراتژیک این سازمان مربوط می شود پاسخ دهد. انتقال به آلبانی هرگونه بهانه "اطلاعاتی- امنیتی" را از رهبری این سازمان گرفته و اینک این رهبری باید نشان دهد که مسئولیت عمل و سیاست گذاری هایش را قبول کرده و پاسخگوئی در قبال آن را می پذیرد. هر رویکردی غیر از این، این ظّن و شک را بیش از پیش تقویت می کند که رهبری سازمان مجاهدین عامدانه و آگاهانه با جان انسانها و سرنوشت آنها بازی کرده و به آنها نگاهی ابزاری دارد.
اتهام زنی برای چه؟ اگر انتقال ساکنین اشرف و لیبرتی از عراق به آلبانی یک "پیروزی بزرگ" است و باید عملی می شد، چرا رهبری سازمان مجاهدین در سال های اخیر آنانی که خارج از کنترل این سازمان خواستار انتقال این افراد به خارج از عراق بودند را مورد حمله قرار داده و به آنها اتهام "مزدوری برای وزارت اطلاعات" نسبت داد؟
فرار از پذیرش شکست استراتژیک، فرار از پاسخگوئی
در حالی که رهبری سازمان مجاهدین طی 14 سال در انتقال نیروهایش از عراق به خارج از آن کشور کارشکنی می کرد، امروز تلاش دارد که پایان انتقال این نیروها به آلبانی را یک "پیروزی" جا بزند. رهبری سازمان مجاهدین پس از شکست عملیات فروغ جاویدان عملا در عراق به لحاظ سیاسی و نظامی قفل شده و در بن بست قرار گرفت. انقلاب ایدئولوژیک که مسعود رجوی آن را به راه انداخت، تلاش داشت تا اذهان نیروها از دلایل شکست و پاسخگوئی خودش به چرائی ها را به انحراف کشانده و درعوض، خودِ نیروهای رزمنده ارتش آزادیبخش را مسبب شکست معرفی کند. از این زمان به بعد محور عمده ی تلاش ها و سیاست گذاری ها در سازمان مجاهدین با هدفِ فرار از پاسخگوئی در قبالِ شکست استراتژی "جنگ آزادیبخش، ارتش آزادیبخش" و فرار از پذیرش مسئولیت رهبری سازمان، بویژه شخص مسعود رجوی در این خصوص تنظیم شده است. خروج از عراق، اعتراف آشکار به این شکست محسوب می شد، از این رو رهبری مجاهدین طی سال های طولانی با خروج از عراق مخالفت کرد. آن زمان نیز که فشار دولت ایالت متحده آمریکا بر روی مجاهدین برای خروج از عراق بالا گرفت، رهبری مجاهدین ضمن تن دردادن به این فشار، تلاش کرد تا با کارشکنی، پروسه ی خروج از عراق را طولانی تر کند. قصد این بود تا با مانورِ مظلوم نمائی بر روی "شهدا" ی حملات موشکی به لیبرتی، در پایان، خروج از عراق، با فریبکاری و تبلیغات یک "پروژه پیروزمندانه" جا زده شود. هدف اصلی اما، انحراف افکار عمومی و نیروهای تشکیلاتی و هواداران این سازمان از این سوال است که پس تکلیف استراتژی ارتش آزادیبخش چه شد و چرا سرانجام این استراتژی به آلبانی ختم شد؟
حنیف حیدرنژاد/ قهرمان حیدری
http://www.hanifhidarnejad.com
21 شهریور 1395/ 11 سپتامبر 2016
منابع:1. پایان انتقال پیروزمند مجاهدین و رزم‌آوران ارتش آزادی به آلبانی و سایر کشورهای اروپایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر